نبض تولید در پایتخت کفش ایران کند می‌زند و کفاشان تبریزی دیگر مانند سال‌های قبل سفارش‌های زیادی را دریافت نمی‌کنند. چه بر سر کفش چرم تبریز آمده که هزاران نفر از نان خوردن افتاده‌اند
صنعت چرم و کفش تبریز با حدود یک قرن سابقه، این روزها در شرایطی وخیم گرفتار شده و تولیدکنندگان یک‌به‌یک در حال پایین کشیدن کرکره مغازه‌های خود هستند. علیرضا جباریان فام، رئیس اتحادیه کفاشان و سراجان تبریز با اشاره به اینکه فروش فعالان این صنعت نسبت به سال گذشته ۵۰ تا ۷۰ درصد کاهش یافته است، اظهار داشت: سالانه ۸۰ تا ۹۰ میلیون جفت کفش در تبریز تولید می‌شد که اکنون این تعداد به حدود ۲۰ میلیون جفت رسیده است
کفش چرم تبریز به خاطر کیفیت بالا و قیمت مناسبی که دارد، همواره زبانزد بوده و صادرات آن حتی در زمان تحریم‌ها هم رونق داشته است. افزایش قیمت دلار در سال گذشته نیز رونق بیشتری به صادرات کفش تبریز داد؛ چنانکه علیرضا جباریان فام، قبل از شیوع کرونا به خبرگزاری تسنیم گفته بود افزایش قیمت دلار باعث شده است صادرات به کشورهای عراق، افغانستان و آذربایجان بیشتر شود. حتی به کشورهای استرالیا و آلمان کفش دست‌دوز صادر می‌کنیم و با ۲۰۰ درصد رشد مواجه هستیم
اما به نظر می‌رسد اثر مثبت افزایش قیمت دلار کوتاه‌مدت بوده و طی ماه‌های گذشته این مسئله اثری معکوس داشته و کفاشان تبریزی را به دردسر انداخته است؛ چراکه قیمت مواد اولیه در ماه‌های اخیر به دلیل روند صعودی قیمت ارز تا حدود ۳۰ هزار تومان، افزایش چشمگیری یافته و تولیدکنندگان کفش برای تأمین نیازهای اولیه خود به مشکل خورده‌اند. این جدای از تاثیر بحران کرونا بر صنعت کفش است
گفته می‌شود ۴۰ هزار نفر به صورت مستقیم و ۵۰ هزار نفر به صورت غیرمستقیم در صنعت کفش تبریز فعالیت دارند و در مجموع ۱۱۰ هزار نفر از سفره این صنعت قدیمی ایران ارتزاق می‌کنند. اما حال این صنعت از زمانی بد شده که نرخ تورم شتاب گرفت و مردم بخش قابل‌توجهی از قدرت خرید خود را بر اثر سیاست‌های غلط اقتصادی رژیم ایران از دست دادند.
رئیس اتحادیه صنعت کفش تبریز، کرونا و رکود را از مهم‌ترین چالش‌های تولیدکنندگان دانسته و «نبود نقدینگی، کمبود سرمایه در گردش، افزایش قیمت‌ها و نبود مواد اولیه» را از دیگر «مشکلات» کفاشان تبریزی معرفی کرده است
صادرکنندگان کفش تبریز هم می‌گویند قیمت تمام‌شده این کالا به شدت افزایش یافته و به همین خاطر بازارهای عراق، سوریه و افغانستان از دست رفته‌اند. این مسئله موجب زیان چرم سازان و چرم فروشان تبریزی هم شده است. از روزی که فروش کفش کاهش یافته، کفاشان با کمتر از نیمی از ظرفیت کارگاه‌های خود فعالیت می‌کنند. این مسئله موجب شده صدها تن چرم بدون مشتری روی دست چرم سازان باقی بماند
در این میان، نقش دستگاه‌های اجرایی رژیم در اوضاع وخیم صنعت کفش تبریز پررنگ بوده است. در حالی که به گفته جباریان فام، تبریز ظرفیت تولید ۹۵ درصد کفش چرم مورد نیاز کشور و به طور کلی ۶۰ درصد نیاز کشور به کفش را دارد، وزارت صنعت، معدن و تجارت راه را برای واردات کفش‌های چینیِ بی‌کیفیت باز گذاشته و زمینه‌ساز ورشکستی صدها تولیدی شده است.
این در حالی است که صنایع ضررده مانند خودروسازی که محصولاتی بی‌کیفیت و فاجعه‌بار تولید می‌کنند، از حمایت‌های بی‌دریغ و همه‌جانبه رژیم ایران برخوردارند. کفاشان تبریزی می‌گویند اگر دولت به تولید ملی اعتقاد دارد، باید تعرفه‌ای مناسب روی کفش‌های خارجی وضع کند تا کفش‌های تبریز در انبارها خاک نخورند
اما تجربه نشان می‌دهد رژیم حاکم بر ایران نه فقط از صنایعی که مزیت رقابتی دارند، حمایت نمی‌کند، بلکه با سیاست‌گذاری‌های غلط، بِرندهای ملی و پر ارزشی همچون «کفش ملی»، «ارج»، «آزمایش» و «پارس الکتریک» را نابود کرده است
