مشکلات زنان سرپرست خانوار لابهلای صدها مشکل سیاسی و اقتصادی کشور گم شده و به نظر نمی‌رسد نهادهای دولتی هم به فکر حل مسائل سه میلیون زن سرپرست خانوار باشند
در شرایط کنونی که حکومت ایران همه توانایی و امکانات اقتصادی کشور را برای بقای خود بسیج کرده و به کار گرفته است، دیگر برنامه‌ریزی و اقدام برای حل مشکلات و آسیب‌های اجتماعی در اولویت بالایی قرار ندارند
حل مسائل زنان سرپرست خانوار و افزایش توانایی آن‌ها یکی از چالش‌های مهم دولت و به‌ویژه سازمان‌هایی چون بهزیستی، کمیته امداد و تأمین اجتماعی محسوب می‌شود. آمارهای وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی نشان می‌دهند طی یک دهه منتهی به سال ۱۳۹۵ تعداد زنان سرپرست خانوار ۸۶ درصد افزایش پیدا کرده است؛ اما برنامه‌ریزی دولت و اقدام‌های سازمان‌هایی همچون بهزیستی هرگز متناسب با روند افزایش تعداد این زنان نبوده است
آمارهای وزارت کار که برگرفته از نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۵ است، نشان می‌دهند کمی بیشتر از یک‌سوم زنان سرپرست خانوار تحت حمایت نهادهای اجتماعی هستند؛ به‌بیان‌دیگر حدود دو میلیون زن سرپرست خانوار به حال خود رها شده‌اند و هیچ حمایتی از آن‌ها نمی‌شود. پرسش این است که اگر دولت و نهادهای اجتماعی تبعات اخلاقی و خسارت‌های ناشی بیکاری، بی‌پولی و رهاشدگی زنان سرپرست خانوار را در نظر بگیرند، آنگاه بازهم به این دو میلیون شهروندی که از حقوقشان محروم هستند، بی‌توجهی می‌کنند؟ به ویژه اینکه کرونا هم مزید بر علت شده و فشار را بر این قشر فراموش شده افزایش داده است
تجربه نشان می‌دهد حکومت ایران آن‌قدر به مشکلات و آسیب‌های اجتماعی بی‌توجهی می‌کند تا اینکه این مشکلات به بحران‌هایی عظیم تبدیل می‌شوند. نهادهای دولتی برای پنهان کردن ضعف‌های خود و پاک کردن صورت‌مسئله، یا آمار آسیب‌های اجتماعی را دست‌کاری می‌کنند یا با برقراری یک مستمری ناچیز سروته قضیه را جمع می‌آورند
دولت از ابزارهای متعددی برای حل مشکلات زنان سرپرست خانوار برخوردار است؛ اما بی‌تدبیری و اولویت‌نداشتن حل آسیب‌های اجتماعی برای حکومت باعث شده نهادهای رفاهی هرگز به فکر زنان سرپرست خانوار نباشند. یکی از اقدام‌هایی که دولت می‌توانست انجام دهد، موظف کردن سازمان فنی و حرفه‌ای کشور به توانمندسازی زنان سرپرست خانوار باشد. مهارت‌آموزی به این زنان و ارائه وام‌های بدون بهره برای راه‌اندازی کسب‌وکار می‌توانست بخش عمده‌ای از این چالش اجتماعی را حل کند. زنان سالخورده که بی‌سرپرست هستند باید از «مستمری کافی» برخوردار شوند؛ اما عده‌ای از آن‌ها هرماه فقط حدود ۵۰ تا ۱۰۰ هزار تومان از کمیته امداد دریافت می‌کنند که بیشتر نوعی تحقیر به حساب می‌آید
با اینکه زمان زیادی از دست رفته است، هنوز هم می‌توان به حل مشکلات زنان سرپرست خانوار امیدوار بود؛ اما به نظر می‌رسد دولت برای حل این چالش بزرگ هنوز هم در حال وقت تلف کردن است
